I'm sixty and I know it.....

Harrie was afgelopen week op een bruiloft in het buitenland. Zijn collega had eindelijk geen smoezen meer om 'met goed fatsoen' het huwelijk af te blazen en besloot dus op de laatste dag van het bestaan van de wereld in het huwelijksbootje te stappen, met zijn beeldschone verloofde!

Harrie vond dit belangrijk genoeg om er een half maandsalaris aan te spenderen om er bij te kunnen zijn. En ging dus vol goede moed op pad.

Eerder dit jaar had Harrie al kennis mogen maken met de getuige van zijn Collega. Een grappige jongeman, die al eerder in het huwelijksbootje gevallen was en inmiddels drie kinderen verder was.

Harrie had vreselijk met (en om) hem gelachen en kon sommige gesprekken niet meer uit zijn hoofd krijgen.
Hij wil jullie met liefde en plezier deel maken van een van deze verhalen.

Eén van die gesprekken ging over het feit dat wij oud worden en nu dus dingen gaan doen die onze ouders vroeger deden, waarvan we toen allemaal hebben geroepen dat we dat nooooooooooit zouden gaan doen. Nu ligt dat bij Harrie misschien net wat anders, maar Getuige had een geweldig verhaal hierover.

Hij vond het vroeger vreselijk als zijn ouders een 'klachtenbrief' aan school schreven, zelfs als het (later natuurlijk) nog zo terecht was. Hij had zelfs schriftelijk beloofd (en ondertekend) dat hij dit zelf later als hij oud was nooit zou doen!
Onlangs had hij echter zijn eerste klachtenbrief geschreven aan de school van zijn oudste dochter. Zijn oudste dochter is vijf jaar oud en had haar allereerste school feestje. Het was een disco feestje voor vier en vijf (en misschien ook nog een paar zes jarigen).

Toen ze om half acht (best laat voor een kind dat doorgaans om 19u al in bed ligt, maar ok) van school opgehaald werd door papa en hij haar vroeg hoe ze het gehad had. Kwam nog net een gelukzalig 'leuk' en daarna viel ze in een diepe slaap, compleet uitgeput.

De volgende dagen liep ze echter vrolijk zingend door het huis. Niks aan de hand zou je zo zeggen, tot Getuige/Papa eens beter ging luisteren wat zijn vijf jarige dochter nou eigenlijk zong, want het was een nieuw deuntje, dat hij nog nooit eerder uit haar mond gehoord had.....

Getuige viel bijna van zijn stoel af en riep zijn dochter eens bij hem.
"Waar heb je dat liedje gehoord schat?"
"Op het feestje, papa, dat was zo'n leuk liedje, ook met een heel leuk dansje erbij."
"Oh ja, kun je het nog eens zingen en dansen voor papa?"

Zo gezegd zo gedaan. En zo danste een vijf jarige met 'obscene gebaren' door de kamer al zingend
"I'm sixty and I know it!!!"

Papa, moest innerlijk best lachen, maar was ook blij dat zijn (overigens Britse) dochter, nog niet begreep wat ze zong en schreef een brief aan haar school, vragend of er niet geschiktere muziek voor 4, 5 en 6 jarigen te vinden was, dan "I'm sexy and I know it"....????

Een duivelse treinrit....

Harrie mocht vandaag weer eens met de trein mee. Een lange rit dit keer, wel vier uur lang.
Nu is dat op zich niet zo fijn, maar het is ook niet echt een straf.
Harrie had ervoor gezorgd dat hij zijn laptop opgeladen had en dat er voldoende films en series beschikbaar waren om de reis door te komen.Vol goede moed stapte hij dan ook de trein in.

Toen hij de wagon in stapte veroorzaakte Harrie meteen een botsing (onder de instappende passagiers welteverstaan, niet tussen verschillende treinen). Hij was namelijk letterlijk en figuurlijk even lam geslagen.

Rechts in het gangpad zat namelijk een vrouw met een gezicht vol metaal (de rest kon Harrie gelukkig niet zien en dat wilde hij ook niet), met onder haar hoofdhuid aan weerszijden zelfs twee hoorntjes aangebracht.....

Daar zat gewoon de duivel!

Nu weet Harrie best dat dit voor sommige mensen onder de noemer 'gezichtsverfraaiing' valt, maar voor Harrie valt het onder de categorie 'onbegrijpelijk' of ook wel 'shockerend'.
Maar dat is iets van Harrie en daar kon deze mevrouw natuurlijk niks aan doen.

Harrie is opgegroeid met de constante boodschap dat hij een kind van de duivel was.
Toen hij groter werd kreeg hij promotie en werd hij de duivel zelf.
En hoewel Harrie nu niet in een God gelooft, en er dan dus ook maar moeilijk een Duivel kan zijn, is hij er toch nog steeds heel gevoelig voor. Ergens in hem zit namelijk toch de overtuiging dat hij inderdaad de duivel is....

Harrie was dan ook even uit het veld geslagen en geshockeerd dat iemand voor verfraaiing zichzelf hoorntjes liet implanteren....

Maar ach, wie weet....
Misschien is deze mevrouw wel met dezelfde boodschap opgevoed en heeft ze haar uiterlijk maar aangepast zodat ze zichzelf in ieder geval herkent als ze in de spiegel kijkt!

meningloos...

Harrie zit weer eens in het buitenland. In een grijs en regenachtig land, dat erg mooi schijnt te zijn, maar Harrie ziet het niet echt door al die regen en grijzigheid.
Harrie zou zich gelukkig moeten prijzen dat hij hier is en dat hij dit soort reisjes kan en mag maken.
Maar op dit moment voelt Harrie zich dood en dood ongelukkig.

Harrie zou gewoon thuis willen zijn, lekker op zijn eigen bank, onder zijn eigen dekbed, met een kop thee en een filmpje naar keuze. Maar in plaats daarvan bevindt hij zich in een cafetaria van een universiteitsgebouw, tijdens een congres.
Een congres waar Harrie doorgaans erg blij en gelukkig van wordt, maar alles schijnt anders te zijn momenteel....

Harrie is verdrietig en weet niet goed waarom.
Soms gebeurt dat, maar makkelijk vindt Harrie dat niet.

Een van de dingen die hem erg verdrietig maakt momenteel, heeft te maken met het feit dat Harrie erachter komt dat hij niet altijd en overal een mening over heeft.
Dat vindt Harrie zelf niet zo'n probleem, want hij vindt het belangrijker dat hij meent wat hij zegt en dat hij voor een volle 100% staat achter wat hij zegt, maar anderen schijnen dit als een probleem te ervaren.

Hij is de afgelopen drie dagen steeds gevraagd om zijn mening. Over alles, politiek, sprekers, workshops, collega's enz. En Harrie komt tot de conclusie dat hij vaak geen mening heeft.
Maar als hij zegt dat hij geen mening heeft, dan wordt dat niet echt gerespecteerd. Harrie wordt aangekeken alsof hij helemaal gek geworden is. En dat is misschien ook wel zo....

Als Harrie wel een keer een mening heeft en deze uit, dan komt hij er al snel achter dat hij eigenlijk geen mening zou moeten hebben, of in ieder geval niet de mening die hij zojuist uitgesproken heeft, maar liever de mening van degene die hem zojuist om Harries eigen mening heeft gevraagd.
En dat vindt Harrie uiterst verwarrend.

Harrie haat het om iets te zeggen om iets te zeggen en houdt dan liever zijn mond.
Soms is hij meningloos..... Is dat nou echt zo erg???

Harrie wou dat meer mensen soms meningloos waren, of in ieder geval hun mening voor zich hielden...

 

(Harrie vindt dat hij ook GEEN mening mag hebben!)

Een illusie armer...

Harrie is een enorme filmfan. Hij heeft zelfs een filmabonnement in de bioscoop waardoor hij alle films kan kijken die hij maar wil, zo vaak hij maar wil.
Helaas voor Harrie lukt het hem op dit moment even niet zo goed om naar de bioscoop te gaan om zijn favoriete hobby uit te oefenen. Hij voelt zich alles behalve goed en heeft moeite zijn huis uit te komen en het is een beetje druk in zijn hoofd.
Maar dat mag de pret niet drukken, want Harrie heeft genoeg films in huis om zijn eigen bioscoop te beginnen.

Harrie's stemmen houden ook van films, alleen zoveel stemmen, zoveel voorkeuren. Dus als Harrie met Oude Puber een thriller kijkt, dan moet hij met Jonge Puber een horror kijken en daar wordt Kleine Harrie dan weer bang van en dus kijken we dan ook nog een familiefilm.

Gisteren werd het dus de 'treasure buddies', een film over vijf avontuurlijke golden retriever puppy's die dit keer op avontuur gingen in Egypte.
Als je Kleine Harrie ergens blij mee kunt maken dan is het met een film over hondjes. En dus werd er vrolijk op los gebabbeld door Kleine Harrie.

Op een gegeven moment valt één van de puppy's bijna in een slangenkuil, maar gelukkig weet zijn vriendje hem nog net op tijd bij zijn staart te grijpen (met zijn tanden) en hem al trekkend weer terug op de kant te krijgen.

Ineens wordt Kleine Harrie heel stil en als Harrie vraagt wat er is, zegt hij: "dat kan niet hè?" Harrie is even op zijn hoede en vraagt voorzichtig wat er dan niet zou kunnen.
Kleine Harrie slaakt een diepe zucht en begint te ratelen: "Nou toen Dribbel* hier kwam slapen en hij in mijn hand bijtte toen deed het heel erg bloeden en Dribbel bijtte niet eens hard. Als Modderbal** in de staart van Bink bijt en daaraan moet trekken dan bijt hij de staart eraf want zijn tanden zijn hartstikke scherp!"

Tja, wat moet Harrie daar nu toch op zeggen?
Kleine Harrie is een illusie armer, een film is maar een film.

* Dribbel was een pluizige, schattige, erg speelse, bijtgrage logeerpuppy die ooit twee nachtjes kwam logeren en Harries hand aanzag als bot.
**  Het kan zijn dat Harrie de namen van de hondjes even door elkaar gegooid heeft, maar de namen zijn gebaseerd op de hoofdpersonen uit de film.

Opeens heb je het....je wordt conducteur....

....Of toch maar niet.

Het is dinsdagochtend 7.38u en Harrie bevindt zich in de trein op weg naar een klus elders in het land. Zoals vaker op dit tijdstip gaat hij in de stilte coupe zitten, in de hoop dat mensen dit keer wel weten wat het woord stilte betekent.
Het gaat een hele tijd goed en Harrie is blij.

Dan zwaait de deur open en komt er een 'conducteur' binnen. Hij zegt alleen ' goedemorgen'. Dat vond Harrie nog niet zo vreemd, het was immers morgen en aangezien iedereen zijn kop hield in de stilte coupe, vond Harrie het ook nog wel een goede morgen.
Wat Harrie wel vreemd vond was, dat de conducteur heel erg snel bij hem was. De coupe zat vol, en Harrie achteraan. Hij zei weer 'hallo' en mensen begonnen hun kaartjes te zoeken. Goed voorbereid als Harrie is, had hij zijn chipkaart al in zijn hand en stak die uit richting de wachtende conducteur.

Harrie's arm is niet zo lang, en zelfs toen hij vooroverboog en zich helemaal uitstrekte om de chipkaart aan te reiken, stak de conducteur geen handje toe. Hij bleef staan waar hij stond en Harrie moest uit zijn stoel op staan om zijn kaart te kunnen overhandigen.

De conducteur hield de kaart tegen zijn leesding, maar keek er niet eens naar. Zijn blik zat al achter het glas, in de volgende (eersteklas) coupé. De mensen naast en tegenover Harrie, sloeg hij voor het gemak maar helemaal over en hij wandelde weer verder, waar hij ook weer willekeurig mensen eruit pikte.

De mevrouw naast hem zei meteen: "dit klopt niet", een ander iemand schoot in de lach en zei: "die spoort niet" en hoewel Harrie dat best wel grappig vond, werd hij toch ineens erg achterdochtig.

Was dit wel een echte conducteur? Of was het misschien een of andere crimineel die een echte conducteur gegijzeld had, een NS pakje aan had getrokken en nu met een scam apparaat chipkaarten leeg stond te trekken?

Of was deze conducteur gewoon dronken? Zijn spraak was niet echt helder en een beetje lallend, hij had geen echte NS benen (lees:zeebenen) en zijn gedrag sprak ook wel in het voordeel van het laatste.

Nu is Harrie normaal echt niet zo gauw voor de criminele complot verklaringen enzo, en hij wordt sowieso al niet zo gauw bang van dit soort dingen, maar toch, de conducteur gedroeg zich wel heel erg apart en verdacht.

Het feit dat Harrie in een goede psychologische thrillervan Sebastian Fitzek bezig was, draagt aan zijn acherdochtige gedachten vast wel het een en ander bij.

Harrie weet het niet, maar een ding weet hij wel heel erg zeker.
Dit spoorde inderdaad niet!

Dat heeft Harrie weer.... Rotstoel!

Harrie werkt nu bijna een jaar in de zorg. Bij het ondertekenen van zijn contract kreeg hij de vraag of hij in aanmerking wilde komen voor een hepatitis B vaccinatie.
Hoewel Harrie dit voor zijn werk grote onzin vindt, vond hij het wel praktisch voor als hij weer eens op reis zou gaan. Tensotte moet je dan vaak voor (een deel van) de vaccinatie betalen, en nu werd het gratis aangeboden door de werkgever, en dus zei Harrie ja.

Vandaag was zijn derde en laatste vaccinatie dag.
Nu is Harrie voor heel veel dingen allergisch, voor sommige dingen zelfs levensbedreigend allergisch. Soms gebeurt dat ook met medicijnen, maar niet altijd, en de oorzaak hiervoor is tot op heden nog niet ontdekt.

Na de tweede vaccinatie kreeg Harrie het na twee uur vreselijk benauwd en dus meldde hij dit vandaag braaf bij de travelclinic. Onmiddellijk brak er een discussie uit of Harrie dan wel de derde moest krijgen, maar nadat hij beloofd had zijn allergiepil te slikken, een half uurtje wachten, dan de vaccinatie krijgen en vervolgens nog twee uur ter observatie te blijven, ging men akkoord.

Al tijdens het inspuiten voelde Harrie dat het niet helemaal goed ging, de vloeistof in zijn arm brandde en hij kreeg meteen vreselijke jeuk. Toch werd hij niet kortademig en dus nam hij buiten op de gang plaats voor zijn observatie tijd.

Na een half uur, verrekte Harrie van de jeuk, en had hij het gevoel dat zijn hoofd ging exploderen. Hij voelde zich licht in zijn hoofd en had het gevoel niet meer helemaal op aarde te zijn. Er werd een arts bijgeroepen en Harrie's bloeddruk werd gecontroleerd. Niks mis mee, de pols was erg hoog, dat wel.
Iemand aan de andere kant van het kantoortje riep dat ze anders '1000' even moesten bellen, maar de mevrouw die de vaccinatie had gezet, riep terug dat dat niet nodig was, omdat Harrie nog lang niet gereanimeerd hoefde te worden. "Zet je epi-pen anders, die heb je niet voor niks" opperde de vaccinatie dame, maar Harrie gaf aan dat dit compleet anders voelde dan de 'normale' shocktoestand waar hij wel eens in belandt.

Inmiddels was de ehbo opgepiept met een rolstoel, klaar om Harrie naar de ehbo te vervoeren.
Harrie piepte nog "ik wil niet in die rotstoel, ik zweef desnoods wel naar de ehbo." Maar Harries prostesten werden genegeerd en hij werd in een stoel gehesen (Harrie is niet echt lichtvoetig).

Op de ehbo werd er een internist bijgeroepen, die zelf bekend was met een ernstige notenallergie. Harrie vertelde dat hij geen epi-pen had willen zetten omdat het niet hetzelfde voelde. De internist was trots op Harrie.... Harrie voelde geen trots, hij voelde zich hondsberoerd.

Hij werd in een kamertje gezet, ter observatie, als er na een half uur niks veranderd was, dan zou Harrie naar huis kunnen. Maar Harrie en de ehbo zijn geen goede combinatie. Daar hebben zich de nodige traumatische dingen afgespeeld, dus Harrie raakte steeds meer de kluts kwijt.

Na een half uur werd wel duidelijk dat de jeuk en de allergische klachten niet erger werden en dus moest Harrie naar huis, want een ehbo is nu eenmaal voor levensbedreigende zaken. Maar gezien Harries verwarring, mocht hij niet alleen het ziekenhuis verlaten en met de bus naar huis, aldus de best aardige dokter.

Maar Harrie kon niemand bereiken die hem op kon halen en dus werd besloten dat Harrie per taxi naar huis vervoerd zou worden..... Het enige wat Harrie dacht was 'wie gaat dat betalen'.

Harrie moest plassen, maar kon de wc niet vinden en dus besloot hij in 'het aqaurium' (daar waar de verpleegsters/dokters rond zwemmen) te gaan vragen waar hij moest zijn. Hij ving daar een gesprek op dat duidelijk niet voor zijn oren bestemd was...... Harrie was een psychiatrische geval en moest weg, want hij was niet echt ziek, alleen maar gek....

Nice..... Harrie ging plassen en wilde terug om zijn spullen te gaan halen.
De verpleegster die verantwoordelijk was voor bovenstaande uitspraak wilde hem er niet meer inlaten, maar toen ze dat uiteindelijk toch deed, had ze even last van waanvoorstellingen en zag Harrie aan voor een kleutertje. Ze vertelde dat de dokter geregeld had dat er binnen een half uur iemand bij Harrie op bezoek zou komen en dat hij nu maar snel in de wachtkamer moest gaan zitten wachten op de taxi. Harrie besloot te zeggen dat dit niet waar was, dat de persoon die de dokter bedoelde pas om half vier zou komen, maar de verpleegster werd pissig en duwde Harrie de ehbo uit met de woorden "ga nu maar, ik heb nog meer te doen."

Harrie plofte diep verdrietig neer op een stoel in de wachtruimte.
Normaal vecht Harrie tegen stigmatisering van psychiatrische clienten, maar binnen een ehbo, waar je toch alleen maar binnen wordt gebracht als het niet echt goed met je gaat, had Harrie niet de kracht om tegen wat dan ook maar te vechten, behalve tegen zijn tranen!

De taxi moest hij ook nog eens zelf betalen, 20 euro......de bus kost overigens maximaal 2 euro!

Harrie geniet...

Harrie is momenteel in het buitenland. De afgelopen weken was het een gekkenhuis op stemmenhoor gebied. En dat betekent dat het ook een gekkenhuis is in Harrie in de Warrie land.

Op 14 september is het altijd wereldstemmenhoordag. Overal ter wereld organiseert men dan activiteiten om aan de wereld duidelijk te maken dat stemmen horen in heel normaal fenomeen is.
Soms organiseert Harrie zelf iets in Nederland, maar soms wordt hij ook gevraagd om in het buitenland iets te komen doen. Zo ook dit jaar.
Harrie mocht naar Oostenrijk om daar het een en ander te doen, dat was erg spannend maar ook vooral heel erg leuk.

Daarna vloog Harrie door naar Londen, waar hij een training ging volgen. Het is een drie daagse training om te leren om groepen voor jonge mensen te begeleiden. Harrie is hier helemaal lyrisch over en hij heeft er pas 1 dag opzitten!

Tussen de trainingsdagen door ging hij nog even naar Cardiff om daar zijn stemmen vrienden weer te ontmoeten. Daar vond namelijk de jaarlijkse Intervoice bijeenkomst plaats, gevolgd door het wereldcongres stemmen horen.

Harrie ligt nu in Londen uitgeteld op de bank om bij te komen van alle mooie gesprekken die hij heeft gevoerd. Harrie denkt terug en geniet...
Met volle teugen.

Integreren zonder grenzen???

Terwijl Harrie in de warme zon op de bus naar huis zit te wachten, hoort hij een enorme herrie. Nu is dat niet zo vreemd: Harrie hoort wel eens vaker wat. Ook op dit moment is 'dingen horen' geen vreemd fenomeen voor Harrie en hij geeft ook toe dat alles momenteel extra luid binnenkomt, maar nu werd zijn aandacht toch wel even extra getrokken.

Het geluid verplaatste zich namelijk continu. Dan kwam het van links, dan van rechts, dan van dichtbij, dan weer van verderaf. En soms leek het zelfs alsof het geluid hem 'passeerde'. Harrie besloot om eens even op te kijken van zijn i-pad en zag dat twee Marokkaanse mannen ruzie met elkaar hadden. Eentje was op de fiets, en de ander was te voet.

Op het moment dat Harrie besloot op te kijken had de 'voetganger' de 'fietser' zojuist vakkundig van zijn fiets getrapt en (letterlijk) bij zijn strot gegrepen.

Nu is Harrie inmiddels een heel volleerd inschatter geworden of je wel of niet de politie moet bellen in dit soort situaties, en het feit dat degene wiens strot werd dichtgeknepen, nog net zo hard terugschreeuwde, deed Harrie realiseren 'dat het wel meeviel'. (als hij echt goed gewurgd werd, had hij zijn lucht immers wel voor andere zaken nodig dan voor schreeuwen).

Na nog wat heen en weer getrap lieten ze elkaar weer los, maar bleven tegen elkaar schreeuwen. Het 'grappige' was, dat ze beiden Marokkaans waren, maar ontzettend goed geïntegreerd blijkbaar want hun scheldpartijen waren toch grotendeels in het Nederlands. Zo maakte de een de ander uit voor dakloze, de ander de een voor junk. Kregen wij (de omstanders) te weten dat de moeder van de ene een Illi was, terwijl de moeder van de ander een Hoer was. Het meest 'hilarische' moment (u weet wel, zo'n moment waarop je om je heen gaat kijken of je de verborgen camera van Frans Bauer kunt vinden) kwam toen ze elkaar voor 'vuile Marrokaan' uit gingen maken. En ga zo nog maar even door.

De man op de fiets bleef maar uitdagen. De voetganger liep steeds weg, of althans probeerde dat, maar dan fietste de fietser er weer achteraan en riep weer wat, waardoor de voetganger weer als een dolle stier op de fietser afging, en die weer een sprintje trok om aan de dolle stier te ontkomen. En zo bleven de mannen nog even bezig.... Harrie vond het bijna jammer toen zijn bus kwam. Hij had best willen zien hoe dit afgelopen was....

Wat hij nog veel jammerder vond????
Het betrof hier geen kinderen, geen pubers, zelfs geen onbezonnen jonge twintigers... maar 'volwassen' mannen van achter in de twintig of misschien zelfs wel in de dertig.
En dat.....dat vindt Harrie diep triest!

Opruimen geeft rommel......

Harrie heeft een time out. En omdat er in de plaatselijke kliniek voorlopig weer eens geen bed beschikbaar was, besloot Harrie dat hij, (voor het verder uit de hand zou lopen), het zelf thuis maar op moest lossen.

Hoe hij dat dan precies moest gaan doen, dat wist hij ook nog niet, maar hoe langer hij zou 'aanmodderen', hoe erger het zou worden en hoe moeilijker het oplosbaar zou worden.

Een tijdje terug heeft Harrie een cursus gevolgd waarin hij een Wellness Plan heeft gemaakt. Althans dat was de bedoeling. Hij heeft bouwstenen en handvatten voor het Plan, maar het Plan in zijn geheel is nog niet af en zou in de loop van de tijd vorm gaan krijgen.

Een wát hoor ik u denken? Een Wellness (Recovery Action) Plan.
Dat is zo'n beetje het tegenovergestelde van een crisisplan. Dus in plaats van te focussen op wat je allemaal moet doen als het mis met je gaat, stel je een plan op waarin je beschrijft wat je kunt doen om het goed met je te laten gaan.

Een prima strategie! Een prima theorie, maar het weten van al die dingen (bouwstenen) voorkomt dus nog niet dat het af en toe tóch gewoon lekker mis kan gaan en er méér nodig is dan een Wellness Plan.

De bouwstenen die Harrie heeft, gebruikt hij ook naar beste kunnen, maar soms zijn er momenten waarop die bouwstenen niet meer genoeg blijken te zijn, zoals nu.

En dus heeft Harrie zich 'ziek' gemeld en gaat hij niet werken. Dat wil zeggen dat hij niet op zijn werkplek gaat werken, want ondertussen werkt hij keihard aan en met zichzelf.

Soms betekent ziek melden: goed voor jezelf (maar ook zéker voor anderen) zorgen. Want, een puinhoop in Harries hoofd, maakt meer kapot dan hem lief is....

In Harries hoofd is het weer eens een mega puinhoop. Stemmen, beelden, filmpjes, veel tijd kwijt raken, veel vervelende dingen die hij zich achteraf niet kan herinneren. Ruzie maken met mensen die belangrijk voor hem zijn, en nog wat van die indicatoren die aangeven dat het niet zo jofel gaat.

Harrie is nu bezig de puinhoop op te ruimen: in huis, om huis, en in zijn hoofd. Maar opruimen geeft vaak nog meer rommel.

En vandaag, vandaag deed Harrie waar hij heel goed in is...
Hij dompelde zich onder in de weelde van de plaatselijke bioscoop en genoot daar van een paar films achter elkaar.

Want de films op het scherm, zijn stukken leuker dan de films in zijn hoofd!

Impulsbeheersing....

Harrie mocht vandaag werken in Venlo. Het was warm, benauwd en Harrie was moe.
Alle ingrediënten waren dus aanwezig om een 'zware middag' te hebben. Stemsgewijs dan....

De groep die Harrie voor zijn neus kreeg, was echter zo'n groep waar Harrie energie van kreeg.
Een kers op de taart, een herinnering voor Harrie om te onthouden waar zijn hart eigenlijk ligt!

Maar goed, Harrie dwaalt af, het zal het weer wel zijn...

Toen hij terug slenterde zag hij zijn trein wegrijden en dus besloot hij rustig aan te doen. (niet dat hij in die hitte gaat haasten, maar het gaat om het idee).

Op de weg naar het station, kwam Harrie langs een pizzeria. U kent hem vast wel, zo eentje met een naam als een spelletje en veel van die glimmende scootertjes die er ondanks hun snelle looks (en hoge prijs) toch altijd in slagen om de pizza koud bij u thuis te leveren!

Harrie moest ontzettend zijn best doen.... Hij moest zich heel erg beheersen om zijn impulsen onder controle te houden... En impulsbeheersing is niet zo zijn sterkste vak...

Maar zeg nou zelf????
Een pizzeria met de naam 'Domino's' vraagt er toch een beetje om als je je scooters als dominostenen opstelt????

Harrie kon zijn impulsen beheersen en heeft geen zetje gegeven!

"Dat is dan jullie probleem...."

Het is 7.30u in de ochtend en Harrie zit met grote tegenzin in de trein, op weg naar een klus ergens ten noorden van zijn woonplaats. Hij heeft weer eens niet zo goed geslapen, omdat de buurvrouw er weer een potje van maakte die nacht. Zijn humeur is dan ook niet zo om over naar huis te schrijven. Nu zit er in een trein ook geen brievenbus om dat schrijven te posten, dus is dat ook vrij zinloos, dus besluit Harrie maar wat vertaalwerk te gaan doen.

Inmiddels is de trein vertrokken en het zit redelijk vol. Harrie deelt de vierzits met een schone dame. Om hen heen, gaat de ene na de andere mobiele telefoon af, of wordt er weer een nieuw gesprek gestart door de een na de ander.
Harrie kijkt verbaasd op van zijn vertaalwerk en werpt een blik op zijn horloge: 7.45u.... Hoe kan dat toch? Harries vrienden zijn om 7.45u écht niet zo te porren voor een telefoongesprek. Maar goed, misschien zijn Harrie en zijn vrienden wel gek.

Ineens klinkt er een heldere stem van een jong meisje bovenuit. Harrie doet zijn best om het te negeren, maar het lukt hem niet:

"Ja, met Tiffany*. Ik wil even laten weten dat ik zaterdag niet meer kom werken want ik heb iets leukers gevonden."
...
"Tja, das niet mijn probleem, ik vind dat andere gewoon leuker."
...
"Ja, lekker belangrijk wat jij daarvan vindt, ik kom niet meer. Doei."

Harrie is even uit het veld geslagen en kijkt vertwijfeld naar de dame tegenover hem, ze kijkt al even vertwijfeld terug. Harrie vraagt aan de dame: "Het is vandaag vrijdag, toch?" De dame knikt bevestigend.

Harrie schudt zijn hoofd, mompelt "dat meent ze niet" en slaat van pure schaamte een hand voor zijn mond en begint heel hard te lachen, de dame volgt zijn voorbeeld. Samen liggen ze helemaal in een deuk...

Normen en waarden, nooit van gehoord? Opzegtermijn zegt u?????

* Tiffany was niet haar echte naam uiteraard maar om dit kind nog een beetje tegen zichzelf te beschermen geeft Harrie haar een fictieve naam. (Toch twijfelt hij of hij dit kind wel tegen zichzelf moet beschermen!!!!)

Bla bla bla...

Harrie hoort het jullie al denken.... Hé je zei dat je een nieuwe start ging maken, dan moet je ook schrijven!
Ja, dat klopt, dat zou hij ook moeten doen, maar hij is momenteel met zijn gedachten en dergelijke op heel andere plekken.

De inspiratie tot leuke, grappige, rake, ontroerende stukjes komen niet zijn vingers uit. Zelfs saaie stukken komen zijn vingers niet uit. Harrie is gefocust, en maar op één ding...
Eén van zijn dromen is werkelijkheid aan het worden en nee, hij gaat jullie hier niet vertellen wat dat is. Misschien als de tijd daar rijp voor is, maar nu nog niet.

Harrie doet zichzelf en anderen de afgelopen week een beetje verbazen. Soms in negatieve, maar doorgaans toch in positieve zin. Zo voerde hij drie constructieve gesprekken in een paar dagen tijd. Hij kwam voor zichzelf op, op momenten dat anderen dat niet in hun hoofd gehaald zouden hebben op een constructieve manier en hij wist zijn 'pieker modus' voor even uit te zetten.

Voor een paar dagen voelde hij zich zelfs even ge...gel....gell...gelukkig...

Harrie 'heeft niks' met politiek. Hij weet best dat hij dat van sommige mensen niet mag zeggen, maar dat kan hem niet schelen. Hij weet er niets van, wil zich er ook niet in verdiepen (want dat zorgt voor onrust in Harries toch al niet rustige hoofd) en hoeft dan ook nooit een diepgaande mening te hebben.

Toch maakt Harrie zich best ongerust over een aantal ontwikkelingen die ook Harrie zelf behoorlijk raken. (eigen bijdrages van hier tot Tokyo (en volgend jaar ook nog eens terug), alle bezuinigingen op alle gebieden, die in Harries ogen op de langere termijn alleen maar meer geld gaan kosten enz.)

Eergisteren vond iemand het nodig om Harrie te vragen wat hij vond van de (plannen? of is het al een feit, zelfs dat weet Harrie niet) eigen bijdrage van 400 euro. Harrie keek de desbetreffende persoon aan en zei: "dat zie ik tegen die tijd wel weer. Ik heb besloten dat ik me nu niet druk maak om wat er besloten wordt en hoe dat invloed gaat hebben, want als ik dat wel ga doen, dan slaap ik geen enkele nacht meer."

Die persoon kon dat maar niet snappen....
Maar sinds Harrie die filosofie voor zichzelf bedacht heeft en ook uitvoert, gaat het een stukje makkelijker met hem. Hij leeft nu en ziet wel wat er van al de plannen terecht komt. Noem het struisvogel politiek, dat maakt Harrie niks uit.....

Maar als Harrie aan politiek denkt en het onderstaande plaatje ziet, dan denkt hij.....
De politiek (binnenland en buitenland, één pot nat) is gewoon één grote Jim Carrey film!

Dus laten we er maar om lachen....

Nieuwe ronde, nieuwe kansen...

Harrie heeft het best geprobeerd....
Harrie heeft weblog een kans gegeven.
Harrie heeft geprobeerd het dashboard daar onder de knie te krijgen....

Maar het lukte hem niet.
Vier van de vijf keer kon hij ook nog niet eens zijn eigen weblog bekijken.
Drie van de vijf keer kreeg hij het niet voor elkaar om in te loggen.

En nu??? Nu is de maat vol. Harrie stapt over.
De berichten die hij al op de (nieuwe opzet) weblog had geschreven heeft hij al over gezet. Hij wilde ook de daarop gegeven reacties kopiëren....

Maar u raadt het al: hij kon noch op zijn weblog komen, noch inloggen, dus dat moet nog een keer gaan gebeuren.

Harrie gaat definitief hier verder en zal zijn weblog account over een maand of wat uit de lucht halen.
Sorry team van weblog voor jullie enorme harde arbeid....

Nieuwe ronde, nieuwe kansen, voor Harrie of zijn computer explodeert!

6 april: kippensoep * (web-log)

Daar zat Harrie dan, in het restaurant van het plaatselijke psychiatrische ziekenhuis. Was hij weer opgenomen dan?

Nee hoor, dat niet, maar zijn auto moest naar de garage en die ligt tegenover de kliniek. En dus besloot Harrie dáár zijn lunch te nuttigen en zijn wachttijd te overbruggen.

Hij nestelde zich met een broodje en een cola light aan een tafeltje in een hoekje van het restaurant. Twee tafels verderop zit een groep van acht jonge schone dames (of was het nu andersom?). Ze zitten druk met elkaar te discussiëren.

Tegenwoordig is het restaurant ook toegankelijk voor cliënten en dat is voor sommige personeelsleden nog steeds een beetje wennen.

Al gauw kwam er een oudere mevrouw naast Harrie aan tafel zitten, met een kopje (zo te ruiken) kippensoep. Harrie zegt haar vriendelijk gedag, maar krijgt enkel een tevreden geslurp als antwoord.

De mevrouw krijgt de dames al gauw ook in het vizier en ze begint, op een beschaafd volume, te roepen: “hé dames……. hé dames.” Eén van de dames kijkt haar kant op, maar praat vervolgens stug door met haar gesprekspartners. Ze negeert de oude vrouw totaal. Harries tenen beginnen pijn te doen van het krommen.

De mevrouw naast Harrie, gaf niet zomaar op. Ze nam haar plastic soepkom en lepel mee (en iedereen die ooit in een inrichting heeft gezeten weet waarom) en gaat naast de tafel van de dames staan en zegt weer: “hé dames…. dames, mag ik jullie wat vragen?”

Zes dames kijken verstoord haar kant op. De twee die het dichtstbij haar zitten, schuiven een beetje weg van haar, dichter naar de veiligheid van hun collega’s, weg van deze ‘enge’ mevrouw.

Ze besluiten collectief de vrouw te negeren, draaien zelfs hun rug naar haar toe en vervolgen hun gesprek, alsof de vrouw niet bestaat. De vrouw druipt af en komt met haar plastic bakje kippensoep weer naast Harrie zitten en gaat verder met het leeg lepelen.

Harrie kijkt de vrouw aan en vraagt: “smaakt het?” De mevrouw barst uit in een glimlach en vertelt Harrie “dat het bijna net zo lekker smaakt als de soep die ze vroeger zelf thuis maakte.” Harrie ziet haar ogen oplichten en geniet van de glimmers in haar ogen en vraagt haar naar het recept van haar kippensoep.

De dames verlaten het restaurant.

Drie recepten later vraagt Harrie: “wat wilde u nu eigenlijk aan die dames vragen?”

De vrouw glimlacht, slaat haar ogen neer en zegt: “Of ze de kippensoep al hebben geproefd, hij is echt heel lekker.”

(Dames onderzoekers van de kliniek: Cliënten zijn gewoon mensen, net zoals jullie. Ze zijn niet altijd eng of gevaarlijk, het kan geen kwaad om tegen of met ze te spreken!)

* Dit verhaal berust niet geheel op feiten……. (het was namelijk geen kippensoep).

25 maart 2012: Een levende wekker (web-log)

Harrie heeft een enorme 'slaapperiode' momenteel. Hij maakt met gemak nachten van 14u en wordt dan nog niet uitgerust wakker en staat alleen op omdat hij naar zijn werk moet! Hij kijkt dan ook steeds reikhalzend uit naar het weekend, zodat hij heerlijk kan blijven liggen en een gat in de dag slapen in de hoop dat hij zich ooit een keer uitgerust gaat voelen.

Vanmorgen werd hij wakker van een paniekerige stem. Nu is dat in Harrie's hoofd niet zo vreemd, het zit er immers vol met stemmen. Maar deze stem was nieuw en nog bijzonderder, de stem sprak het lokale dialect (iets dat Harrie zelf niet beheerst).

De stem bleef maar roepen "Jeremy, Jeremy, boe bis dich noe?" (vertaling: Jeremy, Jeremy, waar ben je nou?). Harrie (nog steeds half in slaap) spitte door zijn hersens om te denken of hij een Jeremy kende, maar zonder succes. De stem bleef roepen: "Jeremy, Jeremy, boe bis dich???"

Ineens realiseerde Harrie zich dat de stem niet in zijn hoofd zat, maar dat er buiten iemand aan het roepen was. Harrie begon zich af te vragen of Jeremy een kind, een hond of een kat zou zijn en met grote tegenzin opende hij één oog en wierp een blik op de wekker: 7.38u. Daar ging zijn uitslaapmoment.

Hij stapte uit bed en liep naar zijn balkon aan de achterzijde, om te kijken wie er zo in paniek was en waarom. Hij zag een paniekerige jonge moeder in haar pyjama over straat rennen ondertussen schreeuwend om "Jeremy".

Ondertussen werd Harries oog getrokken door iets heel anders... Op het dak van de garages zat een klein blond jongetje, eveneens in pyjama met zijn hand voor zijn mond te lachen. Hij gluurde over de rand van het dak naar beneden naar de schreeuwende en zoekende mevrouw.

Harrie moest inwendig grinniken om het jongetje, maar kreeg ook medelijden met de jonge moeder en dus besloot hij het grote geheim van het jongetje te verklappen en moeder uit haar lijden te verlossen.

Hij riep naar de mevrouw en vroeg "Is Jeremy soms een jongetje met blond haar, een brilletje en een rode pyjama?" Ze keek naar Harrie en riep enthousiast "ja, heeft u hem gezien?"

Harrie sprak terug: "Ja, ik heb hem gezien, sterker nog, ik zie hem nu ook, en nog sterker, hij ziet u ook. Hij zit op het dak van de garages naar u te kijken."

Jeremy stak zijn hoofd wat verder over de rand en riep vrolijk "hoi mam!". Mam kon er niet zo om lachen....
Terwijl Jeremy naar beneden klom, vroeg moeder hem waarom hij weggelopen en op het dak geklommen was.
Jeremy antwoordde: "Nu ben je tenminste wél wakker!"

Harrie zegt: "Goedemorgen!" (en dook niet al te luid lachend zijn huis weer in...)

24 maart 2012: Afgestompt? (web-log)

Harrie ging naar de bioscoop. Al een aantal keer had hij samen met een vriendinnetje in London geprobeerd om naar het toneelstuk ‘Woman in Black’ te gaan, maar keer op keer kwam er iets tussen.

Harrie houdt best wel van griezelen, maar omdat Kleine Harrie dat allemaal ‘errug eng’ vindt en dan heel erg overstuur raakt, werd er eigenlijk nooit meer iets spannends gedaan…. totdat Puber Harrie zich dus meldde en vertelde dat hij ook wel eens iets ‘dopes wilde doen’. Niet alleen maar suffe, kinderachtige zaken dus, maar eens echt griezelen. En zo kwamen Vriendinnetje en Harrie dus op het idee om naar dat toneelstuk te gaan. Maar ja, het kwam er dus steeds niet van. De ene keer viel het speelschema niet samen met het werkschema van Vriendinnetje, de andere keer verliet Harrie het land voortijdig omdat hij niet nog een keer in een Engels ziekenhuis wilde belanden en de derde keer, ach…de dood laat zich ook niet (altijd) regelen volgens een schema.

Maar niet getreurd, nu draait dus in de bioscoop ‘Woman in Black’ met Harry Potter in de hoofdrol. Wat wil een mens nog meer???
Dat zou lekker griezelen worden.
Maar niks was minder waar. Ok, ok, niet liegen. Harrie had alles bij elkaar in anderhalf uur maar liefst 2 schrikmomentjes, maar dat was het dan ook wel.

Was het dan een slechte film???

Nee, dat denkt Harrie niet, want de mensen om hem heen zaten wel op het puntje van hun stoel. Sprongen op bij elk onverwacht geluid, gilden bij elk klein ‘schrikeffect’. Aanleiding voor Puber Harrie om de hele zaal maar om te dopen tot ‘een stelletje watjes!'

En nu zit Harrie dus weer thuis en vraagt zich af: is Harrie nou zo afgestompt dat hij de spanning niet meer kan voelen???

Geen idee, maar de film heeft hij in ieder geval gezien en kan hij weer van zijn lijstje schrappen.

Hij is uiterst benieuwd wat Vriendinnetje in London er van vond?

18 maart: 2012: Bibberbenen en een waggelzak (web-log)

Harrie had kaartjes voor het theater. Nu is dat op zich geen unicum, want hij gaat wel vaker naar het theater, maar normaal gesproken, gaat Harrie’s voorkeur uit naar cabaret voorstellingen.

De laatste  jaren echter, is Harrie wat meer aan het experimenteren. Jaha, living on the edge!

Zo heeft hij vorige jaren al een aantal keer streetdance voorstellingen gezien, onbekende cabaretiers, experimenteel toneel, een klassiek concert, een aantal musicals en zat hij zelfs bij een balletvoorstelling vol met kleine kinderen (de Notenkraker).

Maar gisteren ging hij samen met Shaft naar een ‘volwassen ballet voorstelling’. U weet wel, zo een met een heuse inleiding waarin het verhaal, de kostuums en de muziek wordt uitgelegd, in de hoop dat je het dan kunt volgen.

De paniek sloeg Harrie tijdens de inleiding al om het hart. De mevrouw vertelde met een grote glimlach op haar gezicht dat de voorstelling maar liefst 3 uur en 20 minuten zou duren, “maar niet getreurd”, zo voegde ze er aan toe, “u krijgt maar liefst twee maal een pauze”. Slik….dat werd letterlijk en figuurlijk een lange avond.

Harrie en Shaft gingen kijken naar ‘Het Zwanenmeer’. En zodra het doek openging was Harrie min of meer betoverd door de combinatie van het schitterende decor, de prachtige muziek en de dans.

Maar Harrie kijkt nooit alleen!

Kleine Harrie vond vooral de ‘bibberbenen’ van de ballerina’s erg grappig. Een reden om iedere keer in een luid gegiechel uit te barsten. Gelukkig kunnen de mensen om Harrie heen dat niet horen, maar Harrie wel.

Puber Harrie was vooral ‘gefascineerd’ (of moet Harrie zeggen geobsedeerd) door de mannelijke balletdansers. Hij vindt het maar niks dat de dansers een strakke maillot moeten dragen “waardoor je alles maar ziet zitten en ze bij elk sprongetje een waggelzak hebben”.

Uhm ja…bibberbenen en een waggelzak dus. Harrie zelf vond het overigens gewoon prachtig, al vond hij dat het best een half uur korter had gekund, want ruim drie uur stilzitten is niet zo zijn kwaliteit!

16 maart: een nieuw begin (web-log)

Harrie houdt niet zo van opgeven. Maar Harrie is ook niet zo heel heel goed in wachten.

En als Harrie ergens niet goed in is, dan is het wel als dingen niet zo gaan zoals hij wil dat ze gaan!

Kortom, Web-log heeft Harrie erg op de proef gesteld...

Nog steeds snapt hij geen bal van het dashboard, of krijgt hij de dingen zoals hij ze hebben wil, maar laten we een gek doen en weer eens wat publiceren.
Harrie is immers niet van slechte wil...

Welkom terug....
..... is er nog iemand????