Harrie zou zich gelukkig moeten prijzen dat hij hier is en dat hij dit soort reisjes kan en mag maken.
Maar op dit moment voelt Harrie zich dood en dood ongelukkig.
Harrie zou gewoon thuis willen zijn, lekker op zijn eigen bank, onder zijn eigen dekbed, met een kop thee en een filmpje naar keuze. Maar in plaats daarvan bevindt hij zich in een cafetaria van een universiteitsgebouw, tijdens een congres.
Een congres waar Harrie doorgaans erg blij en gelukkig van wordt, maar alles schijnt anders te zijn momenteel....
Harrie is verdrietig en weet niet goed waarom.
Soms gebeurt dat, maar makkelijk vindt Harrie dat niet.
Een van de dingen die hem erg verdrietig maakt momenteel, heeft te maken met het feit dat Harrie erachter komt dat hij niet altijd en overal een mening over heeft.
Dat vindt Harrie zelf niet zo'n probleem, want hij vindt het belangrijker dat hij meent wat hij zegt en dat hij voor een volle 100% staat achter wat hij zegt, maar anderen schijnen dit als een probleem te ervaren.
Hij is de afgelopen drie dagen steeds gevraagd om zijn mening. Over alles, politiek, sprekers, workshops, collega's enz. En Harrie komt tot de conclusie dat hij vaak geen mening heeft.
Maar als hij zegt dat hij geen mening heeft, dan wordt dat niet echt gerespecteerd. Harrie wordt aangekeken alsof hij helemaal gek geworden is. En dat is misschien ook wel zo....
Als Harrie wel een keer een mening heeft en deze uit, dan komt hij er al snel achter dat hij eigenlijk geen mening zou moeten hebben, of in ieder geval niet de mening die hij zojuist uitgesproken heeft, maar liever de mening van degene die hem zojuist om Harries eigen mening heeft gevraagd.
En dat vindt Harrie uiterst verwarrend.
Harrie haat het om iets te zeggen om iets te zeggen en houdt dan liever zijn mond.
Soms is hij meningloos..... Is dat nou echt zo erg???
Harrie wou dat meer mensen soms meningloos waren, of in ieder geval hun mening voor zich hielden...
(Harrie vindt dat hij ook GEEN mening mag hebben!)
