I'm sixty and I know it.....

Harrie was afgelopen week op een bruiloft in het buitenland. Zijn collega had eindelijk geen smoezen meer om 'met goed fatsoen' het huwelijk af te blazen en besloot dus op de laatste dag van het bestaan van de wereld in het huwelijksbootje te stappen, met zijn beeldschone verloofde!

Harrie vond dit belangrijk genoeg om er een half maandsalaris aan te spenderen om er bij te kunnen zijn. En ging dus vol goede moed op pad.

Eerder dit jaar had Harrie al kennis mogen maken met de getuige van zijn Collega. Een grappige jongeman, die al eerder in het huwelijksbootje gevallen was en inmiddels drie kinderen verder was.

Harrie had vreselijk met (en om) hem gelachen en kon sommige gesprekken niet meer uit zijn hoofd krijgen.
Hij wil jullie met liefde en plezier deel maken van een van deze verhalen.

Eén van die gesprekken ging over het feit dat wij oud worden en nu dus dingen gaan doen die onze ouders vroeger deden, waarvan we toen allemaal hebben geroepen dat we dat nooooooooooit zouden gaan doen. Nu ligt dat bij Harrie misschien net wat anders, maar Getuige had een geweldig verhaal hierover.

Hij vond het vroeger vreselijk als zijn ouders een 'klachtenbrief' aan school schreven, zelfs als het (later natuurlijk) nog zo terecht was. Hij had zelfs schriftelijk beloofd (en ondertekend) dat hij dit zelf later als hij oud was nooit zou doen!
Onlangs had hij echter zijn eerste klachtenbrief geschreven aan de school van zijn oudste dochter. Zijn oudste dochter is vijf jaar oud en had haar allereerste school feestje. Het was een disco feestje voor vier en vijf (en misschien ook nog een paar zes jarigen).

Toen ze om half acht (best laat voor een kind dat doorgaans om 19u al in bed ligt, maar ok) van school opgehaald werd door papa en hij haar vroeg hoe ze het gehad had. Kwam nog net een gelukzalig 'leuk' en daarna viel ze in een diepe slaap, compleet uitgeput.

De volgende dagen liep ze echter vrolijk zingend door het huis. Niks aan de hand zou je zo zeggen, tot Getuige/Papa eens beter ging luisteren wat zijn vijf jarige dochter nou eigenlijk zong, want het was een nieuw deuntje, dat hij nog nooit eerder uit haar mond gehoord had.....

Getuige viel bijna van zijn stoel af en riep zijn dochter eens bij hem.
"Waar heb je dat liedje gehoord schat?"
"Op het feestje, papa, dat was zo'n leuk liedje, ook met een heel leuk dansje erbij."
"Oh ja, kun je het nog eens zingen en dansen voor papa?"

Zo gezegd zo gedaan. En zo danste een vijf jarige met 'obscene gebaren' door de kamer al zingend
"I'm sixty and I know it!!!"

Papa, moest innerlijk best lachen, maar was ook blij dat zijn (overigens Britse) dochter, nog niet begreep wat ze zong en schreef een brief aan haar school, vragend of er niet geschiktere muziek voor 4, 5 en 6 jarigen te vinden was, dan "I'm sexy and I know it"....????

Een duivelse treinrit....

Harrie mocht vandaag weer eens met de trein mee. Een lange rit dit keer, wel vier uur lang.
Nu is dat op zich niet zo fijn, maar het is ook niet echt een straf.
Harrie had ervoor gezorgd dat hij zijn laptop opgeladen had en dat er voldoende films en series beschikbaar waren om de reis door te komen.Vol goede moed stapte hij dan ook de trein in.

Toen hij de wagon in stapte veroorzaakte Harrie meteen een botsing (onder de instappende passagiers welteverstaan, niet tussen verschillende treinen). Hij was namelijk letterlijk en figuurlijk even lam geslagen.

Rechts in het gangpad zat namelijk een vrouw met een gezicht vol metaal (de rest kon Harrie gelukkig niet zien en dat wilde hij ook niet), met onder haar hoofdhuid aan weerszijden zelfs twee hoorntjes aangebracht.....

Daar zat gewoon de duivel!

Nu weet Harrie best dat dit voor sommige mensen onder de noemer 'gezichtsverfraaiing' valt, maar voor Harrie valt het onder de categorie 'onbegrijpelijk' of ook wel 'shockerend'.
Maar dat is iets van Harrie en daar kon deze mevrouw natuurlijk niks aan doen.

Harrie is opgegroeid met de constante boodschap dat hij een kind van de duivel was.
Toen hij groter werd kreeg hij promotie en werd hij de duivel zelf.
En hoewel Harrie nu niet in een God gelooft, en er dan dus ook maar moeilijk een Duivel kan zijn, is hij er toch nog steeds heel gevoelig voor. Ergens in hem zit namelijk toch de overtuiging dat hij inderdaad de duivel is....

Harrie was dan ook even uit het veld geslagen en geshockeerd dat iemand voor verfraaiing zichzelf hoorntjes liet implanteren....

Maar ach, wie weet....
Misschien is deze mevrouw wel met dezelfde boodschap opgevoed en heeft ze haar uiterlijk maar aangepast zodat ze zichzelf in ieder geval herkent als ze in de spiegel kijkt!