Harrie snapt het niet..... serieus?

Het is weer de tijd van het jaar..... De 'Feestdagen' komen er weer aan en dus denken veel mensen dat ze weer een goede daad moeten verrichten. Een enkele bedelaar krijgt een extra muntje, een dakloze verkoopt wat extra krantjes en vaak blijft het daar dan ook wel bij.

Jammer dat bij sommige mensen de 'goede daden' blijkbaar samen hangen met de 'Kerstgeest'. 

En ja, Harrie realiseert zich dat hij heel zwart-wit is. 

Een ander terugkerend fenomeen in deze tijd van het jaar is 'het Glazen Huis' met het bijbehorende 'serious request'. Waarbij bekende mensen zich vrijwillig (onbetaald?) een bepaalde periode laten insluiten in een glazen huis en mensen tegen donatie van een geldbedrag een plaatje kunnen aanvragen. Het geld wordt dan gedoneerd aan een goed doel. 

En begrijp Harrie niet verkeerd hoor, doneren aan goede doelen, daar vindt Harrie niks mis mee, maar hij snapt het gewoon niet zo goed. 

Het uitgekozen goede doel van dit jaar gaat volgens de site van 3FM serious request om het volgende: 

"Wereldwijd wordt een op de vijf vrouwen verkracht, gedwongen tot seks of op een andere wijze seksueel misbruikt in haar leven. In conflictgebieden zijn vrouwen extra kwetsbaar omdat seksueel geweld als een vernederend wapen wordt ingezet. Seksueel geweld tegen meisjes en vrouwen heeft grote gevolgen voor de lichamelijke en psychische gezondheid van de slachtoffers, maar heeft ook economische en sociale impact. Het seksuele misbruik is een taboe, door schaamte omgeven. Slachtoffers worden vaak uitgesloten van de gemeenschap. Herstel van deze vrouwen is belangrijk. Uit humanitair oogpunt, maar ook omdat juist vrouwen tijdens en na conflicten de basis leggen voor wederopbouw. Zij zorgen voor de kinderen en de inkomsten van een gezin, zij zorgen voor de gemeenschap en de familie. Alle reden waarom 3FM Serious Request dit jaar aandacht vraagt voor deze meisjes en vrouwen.....Het Rode Kruis kan hierbij helpen."

En natuurlijk is dat heel erg. Maar wat Harrie niet snapt is dat er in ons eigen land óók heel veel leed is. En zonder racistisch te klinken, want dat wil Harrie absoluut niet, zouden we niet eerst eens kunnen kijken om in ons eigen land de situatie te verbeteren??? 

Nu weet Hartie wel dat de situatie zoals hierboven beschreven is, niet te vergelijken is met de situatie zoals wij die hier kennen (hoewel dat in sommige gevallen ook nog maar de vraag is), maar in Nederland heerst op onze eigen manier ook armoede. 

Een 'luxe-probleem' hoor ik u denken, of 'eigen schuld-dikke bult'. Misschien wel, misschien niet, maar wie zijn wij om te oordelen. Een beetje googelend over armoede kwam Harrie het volgende tegen:

De cijfers voor 2014 zullen alleen maar gestegen zijn. Er zijn ruim 300 voedselbanken in Nederland die het meer dan druk hebben. Kunnen we ons daar niet eens serieus op richten met een serious request? 

Als wij, Nederlanders dáár net zo gul voor zouden geven als voor al die buitenlandse goede doelen, dan krijgt Harrie misschien toch nog een beetje een Kerstgevoel.....

De RIBW wenst U.......

Harrie heeft woonbegeleiding. Hij woont zelfstandig en dat gaat prima, maar eens per week komt er iemand van de regionale instelling voor beschermd wonen (Ribw) bij hem langs om te zorgen dat Harries hoofd niet overloopt (hij is nu eenmaal nogal een denker) en helpt Harrie met praktische zaken die Harrie écht niet zelf geregeld krijgt, zonder er een grote puinhoop (of ruzie) van te maken. Hierbij kunt u denken aan contacten met instanties, ingewikkelde/verwarrende brieven enz.

Harrie is niet dom, of enorm hulpbehoevend, maar er zijn gewoon een aantal dingen, die hij niet zo goed voor elkaar krijgt vanwege het feit dat Harrie niet kan omgaan met dingen die hij niet snapt, niet logisch vindt, of waar hij het nut niet van inziet.

Maar goed, Harrie dwaalt af.... (Nog zo'n probleem....)

De december maand is voor Harrie altijd een rare maand. In het verleden, was Harrie eigenlijk standaard wel voor een crisis time out in de kliniek te vinden in deze tijd, maar op het moment dat Harrie voor zichzelf besloot dat hij Kerst ging zien als een 'gewone dag waarop de winkels dicht zijn', ging het beter met hem. Hij kreeg zelfs (een beetje) lol in Kerst: lekker veel 'domme' films kijken vanonder zijn dekbedje en pannenkoeken bakken voor zichzelf. Want zoals het hele jaar door, is Harrie ook met Kerst altijd 'alleen'.

Dit jaar echter is er iets vreemds met Harrie aan de hand. Hij is prikkelbaar en verdrietig en ziet op tegen de 'feestdagen'. Hij voelt zich wanhopig en heeft de neiging om zichzelf iets aan te doen. (En niet in paniek schieten want hij doet het niet! En Harrie belooft alleen dingen die hij na kan komen). Maar hoe je het ook wendt of keert, het gevoel is er.

Vandaag kwam Woonbegeleider met een Kerstpresentje namens de instelling: een grote doos met prachtig gekleurde kerstchocolaatjes. En begrijp Harrie niet verkeerd: hij vindt het gebaar van de instelling heel mooi, maar Harrie wordt er intens verdrietig en achterdochtig van.

Harrie heeft namelijk een voedselallergie. Zijn grootste allergeen is de hazelnoot. Dit kleine onschuldige ingrediënt kan Harrie met gemak 'het hoekje om' helpen. Het Kerstpresentje bevat uiteraard (zoals erg veel chocolade), standaard hazelnoot.

Harrie heeft dit al vaker aangekaart bij zijn diverse begeleiders in de afgelopen jaren. Zij zijn op de hoogte van Harries extreme voedselallergie. En steeds krijgt hij dan te horen dat ze dat vervelend vinden en er niet over nagedacht hebben. Dat gelooft Harrie ook écht wel.

Maar het neemt niet weg, dat er steeds opnieuw een presentje bij Harrie wordt afgegeven dat zijn einde kan betekenen (en geloof Harrie maar als hij zegt dat hij dit in het verleden ook bewust geprobeerd heeft op deze wijze).

Harrie heeft nu dus een 'tijdbom' in zijn huis staan, met een enorme aantrekkingskracht....

De instelling denkt niet na, Harrie te veel. Hij wordt er intens verdrietig en achterdochtig van. 

Wat zit er achter? Gewoon fijne dagen? Of willen ze tóch van hun wachtlijst af? 

En als Harrie rationeel probeert te blijven weet hij het antwoord best, maar dat is nou net het probleem: december laat alle ratio als sneeuw voor de zon verdwijnen.....

De Ribw wenst u........

Ja..... Wat eigenlijk?

Ps: Harrie vindt vast wel weer iemand om die tijdbom met liefde en plezier onschadelijk te maken, maar dat neemt niet Harries verdriet en achterdocht weg.

Vervolg:

Harrie zou Harrie niet zijn als hij hier niet ook iets mee zou doen. En dus mailde hij de link van dit blog naar zowel zijn begeleider, als naar iemand van de Raad van Bestuur van de organisatie (de 'baas').

De 'baas' reageerde vrijwel meteen, ondanks het late tijdstip. Dat wil Harrie u niet onthouden:

Uiteraard heb ik naar Harry geluisterd en ik begrijp zelfs zijn verdriet (denk ik). Ik word er in ieder geval zelf een beetje verdrietig van omdat iets wat zo eenvoudig lijkt, blijkbaar zo moeilijk uitvoerbaar is. Ik merk dat ik Harry mijn verontschuldigingen wil aanbieden en hem wil zeggen dat ik hoop dat er voor hem heerlijke pannenkoeken zullen zijn (zonder hazelnoten) en veel, geweldige films. En dat ik hoop dat ik hem in 2015 weer hartelijk de hand mag schudden en mag zeggen: ik weet het niet zeker, maar ik hoop dat het ons dit jaar lukt om iedereen aan het einde van dit jaar een presentje te overhandigen dat bij niemand welke allergische reactie dan ook zal veroorzaken......

Tot in 2015!

Hartelijke groet,

Harrie voelt zich gehoord en gezien door deze reactie. Dank je wel!

Harrie met een mond vol tanden...

Omdat Harrie vandaag (zondag) een eter te gast krijgt en gisteren niet in staat was om boodschappen te doen, ging hij tegen zijn eigen principes in, boodschappen doen op zondag. Het is tenslotte lullig om je gasten op een houtje te laten bijten toch?

Nu is er in Nederland een supermarkt met een veelbesproken reclamecommercial, waarbij je een kerstdiner kunt doneren aan de mensen voor wie een 'kerstdiner' (of welke maaltijd dan ook eigenlijk) niet zo'n vanzelfsprekendheid is.
En Harrie ondersteunt zo'n actie graag, omdat hij hoopt, dat als hij onverhoopt in eenzelfde situatie terecht komt, hij ook kan rekenen op de steun van anderen.

Het werkt heel simpel, dacht Harrie....
Je kiest een kaartje/coupon uit met het gerecht dat je wilt doneren en rekent dat dan later bij de kassa af. Er zijn verschillende prijsklasses in deze coupons, dus je hoeft het eigenlijk niet te laten.

Harrie zoekt de rest van zijn boodschappen bij elkaar en loopt naar de kassa, waar hij alles op de band legt, inclusief de dinercoupons.

Meisje scant braaf alle artikelen, tot ze bij de coupons komt en kijkt Harrie met een vragende blik aan: "en wat moet ik hiermee?".

Harrie was even verbluft en voor hij kon denken over een tactische formulering ontschoot hem: "scannen lijkt mij, ik weet het niet, het is jullie actie?"
Het meisje keek Harrie vreemd aan, en scande aarzelend de coupons en schoof ze weer naar Harries kant. Harrie zei dat hij dacht dat zij die coupons wellicht moest houden, maar dat ze het misschien even aan haar collega moest vragen. Dat deed ze dan ook.

Ze keek op haar schermpje en zei verschrikt: "maar dan komt er wel een bedrag bij hoor!"
Waarop Harrie haar maar gerust probeerde te stellen en zei: "dat weet ik, dat was ook de bedoeling".

Het meisje keek alsof ze water zag branden, Harrie betaalde en liep grinnikend weg....

Lieve Supermarktketen, zouden jullie alsjeblieft je personeel in willen lichten over het hoe en wat van deze actie, anders gaat Harrie straks ook nog heel cynisch worden en lopen jullie wellicht een boel donaties voor deze goede acties mis....
En dat zou zonde zijn, want tenslotte was het idee: IEDEREEN een goede Kerst!

Geen gedraai....

Harrie gaat er niet omheen draaien: hij heeft het momenteel moeilijk.
Zo moeilijk heeft hij het al lang niet gehad.

Hij kan niet precies uitleggen wat er aan de hand is, hij weet het niet, het is 'gewoon' een ouderwets bekend gevoel van 'Harrie weet niet meer wat hij hier op de aardbol doet, doet hij er eigenlijk wel iets toe? en als hij nu dood neer zou vallen, zou iemand het eigenlijk wel opmerken?'

Harrie heeft zichzelf hele lange tijd pijn gedaan, maar sinds een paar jaar heeft hij ervoor gekozen dat niet meer te doen en alternatieven ontwikkeld. En tot nu toe gaat hem dat goed af. Maar op dit moment is de drang erg groot om zich niet meer tegen de drang om zichzelf pijn te doen te verzetten. Wat maakt het ook uit? Voor wie of wat zou hij het ook eigenlijk laten?

Van de week liep de wanhoop 's avonds zo hoog op bij Harrie dat hij echt niet meer wist wat hij met zichzelf aan moest en slapen lukte niet. Omdat hij een paar weken eerder al een beetje (te) veel pilletjes op had waardoor de spieren in zijn benen het begaven en hij de rest van de nacht (en een deel van de dag) op de grond door had moeten brengen omdat hij letterlijk geen kant meer op kon en daar best van geschrokken was, wilde hij nu niet meer naar die mogelijkheid grijpen..... (Doseren is nu eenmaal niet zo zijn sterkste kant.)

En dus moest hij iets anders verzinnen. Iemand bellen om half twaalf (maar het tijdstip maakt eigenlijk geen donder uit) dat is voor Harrie tien bruggen te ver. En dus schreef hij een berichtje op een social media platform over hoe hij zich voelde en dat hij best wel wist dat het ook weer over zou gaan, maar dat hij al blij was als hij deze nacht door zou komen. (Harrie wil mensen namelijk ook niet bang maken)

Maar het lukte hem. Hij kwam de nacht door en hij deed waar hij goed in was: zijn afspraken afzeggen en zichzelf daarmee de kans ontnemen om met mensen te praten. :-(

Toen hij op het social media ding keek zag hij dat een paar van zijn social media vrienden gereageerd hadden. En dat is natuurlijk op zich al heel lief, want ze nemen de moeite om Harries (niet al te vrolijke) bericht te lezen en ook nog eens de moeite om er wat op te schrijven.

Eén van hen schreef: "Je hebt in ieder geval veel mensen die om je geven en die in gedachten bij je zijn."
En hoewel Harrie heel goed weet dat het goed bedoeld was, moest hij er toch heel hard om huilen....

Hij had er namelijk een spreekwoordelijke moord voor gedaan als er van die 'vele' mensen ook maar één daadwerkelijk lijfelijk aanwezig zou zijn geweest....

Maar ja.....
Harrie gaat even verder met verzuipen in zijn Chaos....

Vroege ochtend humor.....

Op een zaterdag ochtend struint Harrie door het huis, op zoek naar was die hij nog in zijn wasmachine kan proppen om er toch maar een volle machine van te maken....

Hij loopt door zijn slaapkamer, raapt zo af en toe een kledingstuk op en mompelt "was" tegen zichzelf.

Spontaan antwoordt Oudste Puber Harrie in zijn hoofd met een kort maar krachtig: "nee".

Harrie is nog een beetje moe en besluit het te negeren en gaat door met zijn zoektocht en vindt weer iets en mompelt wederom weer tegen zichzelf "was".

Oudste Puber Harrie zegt nu dwingender "NEEEEEEE".

Harrie zucht en vraagt: "wat nou nee?"

Waarop Oudste Puber Harrie nog net kan uitbrengen voor hij ontzettend begint te lachen: "IS".

*Goedemorgen wakker Nederland, het wordt een lange dag vandaag!*

Stil genieten... deel 2

Nadat meneer de bouwvakker de trein verlaten had en de trein weer verder sjokte, ging er ergens verderop een telefoon af. 

Inmiddels was het al een stukje rustiger geworden in de trein en helaas (maar ook weer niet) kun je alles dan nog net wat beter horen.

Een moeder dit keer die een dochter aan de lijn had.....

Een niet blije dochter, want zusje zat te klieren. 

'Geef Zus maar even dan..... Nee.... Geef Zus.... Nee....Geef je Zus NU!'

Even was het stil.

'Wat ben je nu weer uit aan het spoken?'

En er was duidelijk een opgewonden geratel hoorbaar aan de andere kant van de verbinding (en mevrouw zat een rij of drie van Harrie vandaan).

'En omdat ik anderhalf uur vertraging heb vanwege een stroomstoring vindt jij het nodig om je Zusje te gaan klieren? Daar hou je NU mee op hoor je, anders krijg je straks straf, hoor je me?..... Nee, niks ervan, je houdt daar NU twee op! anders krijg je straks straf!'

Harrie kon het niet helpen, hij lag helemaal in een deuk....

Dat was weer eens wat anders als het 'wacht maar tot je vader straks thuis komt!' dreigement van vroeger.... Dat maakte tenminste nog een beetje indruk als je oog in oog stond met die radeloze moeder.....

Maar een telefoon dreiging voor straf van een radeloze moeder die ver weg in een trein zat??? Pfffff...... 

Haha, daar moest zelfs Harrie heel hard om lachen!

Stil genieten...

Vandaag mocht Harrie weer een keer met de trein mee. Vanmorgen zat hij al vroeg in een hele volle spitstrein en vanavond was het niet veel beter. 

Uiteindelijk had hij een plekje weten te bemachtigen in een vijfzits bankje, samen met vier andere mensen. 

Harrie vindt mensen kijken erg leuk en tegenover hem zat en stoere bouwvakker in zijn vuile bouwvakkers outfit. Nu laat Harrie zich niet zomaar voor de gek houden, hij weet best dat er vaak achter zo'n stoer uiterlijk een klein hartje schuilt. 

Ineens grijpt de stoere bouwvak meneer naar zijn broekzak en haalt zijn telefoon er uit, maar dat zag Harrie niet. Hij keek pas op toen hij stoere bouwvakker 'dag poepie' hoorde zeggen. Harrie keek verward op, had deze stoere bouwvakker dat nou echt gezegd? 

Het antwoord was ja en al gauw bleek dat hij zijn kindje aan de lijn had die (on)geduldig bij de oppas zat te wachten tot papa haar kwam halen. Maar papa's bus was kapot en dus moest hij met de trein, dus ze moest maar alvast bedenken wat ze wilde eten.... Harrie dacht dat het antwoord op die vraag vast heel makkelijk zou zijn: pannenkoeken of frietjes, welk kind wil dat nu niet? Maar ineens hoorde hij: 'bloemkool, ja dat is goed, dat lust papa ook'. Harrie viel bijna van zijn stoel van verbazing, maar gelukkig zat hij zo vastgeklemd tussen de andere reizigers dat dat geen optie was. 

Hij zat nog bij te komen van deze verbazing, toen hij het volgende hoorde: 'de paarden moeten ook nog eten hebben, dus je hebt het nog druk voor je naar bed moet.' 

En heel even schoot Harrie in de lach en vroeg zich af of hij de stoere bouwvakker dadelijk zou vragen of de paarden ook bloemkool gingen eten. Maar hij hield zich in toen de bouwvakker ophing. 

Nog geen minuut na dit gesprek, greep de stoere bouwvakker opnieuw naar zijn telefoon. Harrie dacht: daar zal je het hebben, het is toch een normaal kind: het belt om te zeggen dat het toch pannenkoeken wil hebben. 

Maar nee.....

Hij belde een andere volwassene (gokt Harrie) of deze zin had om met Hem en kindlief uit eten te gaan, want hij had helemaal geen zin om nog te koken dadelijk. 

Harrie moest ontzettend lachen (innerlijk dan) en dacht: ja, ja...... Toch niet zo'n zin in bloemkool papa?

Time flies!

Inderdaad, de tijd vliegt.


Harrie heeft jullie een tijd lang min of meer verwaarloosd. Maar hij had daar wel een goed excuus voor, vindt hij vooral zelf. Hij zat namelijk samen met alle andere Harries aan de andere kant van de wereld en had het veel te druk met genieten!

Hij zag kangaroes, koala beren (of 'kwalleberen' zoals kleine Harrie ze nog steeds noemt), en nog veel meer schoons. Hij voelde de zon op zijn bol, soms ook de (warme) regen, werd aangevallen door een krokodil en zijn leven speelde zich (in tegenstelling tot thuis) voornamelijk buiten af.
Harrie had de tijd van zijn leven!

Maar zoals al gezegd time flies, maar zin om mee terug te vliegen had Harrie niet echt!
Maar om jullie een plezier te doen (wat moeten jullie anders beginnen zonder de Harries ???) stapte hij toch in het vliegtuig en zie hier, hij is terug!

Reizen is leuk, maar het heeft ook nadelen, zeker als het op de plek van bestemming zo ontzettend goed bevalt. Je moet namelijk weer wennen, settelen, aanpassen. En dat vond Harrie niet zo makkelijk.

Aan de andere kant van de wereldbol is Harrie echter aan een nieuwe hobby begonnen. En inmiddels is hij lichtelijk verslaafd!

Hij had er al eerder over gehoord toen hij op bezoek was bij een vriend, met dezelfde hobby, maar hij had zich er nooit in verdiept. Tot dat ene moment boven in de bergen....

Harrie heeft 'Postcrossing' ontdekt....
En hij vindt het helemaal geweldig!
Voor wie dit fenomeen niet kent, volgt hieronder een korte uitleg:

Het idee is dat je een account maakt op een website. Je voert je adres gegevens in (die niet voor iedereen op de site te zien zijn overigens) en je kunt beginnen!
Je mag een bepaald aantal kaarten sturen. Op iedere kaart die je de deur uit doet, zet je een code die je samen met het adres van de ontvanger meegestuurd krijgt. Op ieders profiel kun je (als men dat ingevuld heeft) lezen wat voor soort kaarten men leuk vindt.
Vervolgens zoek je een leuke kaart voor deze persoon uit, schrijft de code en een tekstje/groet erop, plakt een (mooie)  postzegel en rent naar de brievenbus!

Zodra degene jouw kaart ontvangt, registreert hij deze code op de website en mag je weer een nieuw adres aanvragen. Hoe meer kaarten van jou aankomen bij een ander, hoe meer je er zelf mag versturen! (je maximum dat onderweg is, wordt steeds hoger).

De twee puber Harries vonden het maar 'duffe ouwe lullenshit' (excusez les mots), maar inmiddels is het bijna 'vechten' wie de brievenbus open mag doen!

Kortom, als Harrie dan niet het hele jaar door ergens op een andere plek in de wereld kan zitten, dan haalt hij de wereld zo maar in huis!

(zie hierbij de 'buit' van 2 maanden hobby!)

(ps: vriend, bedankt voor de hobby! al weet je zelf waarschijnlijk niet dat jij degene bent die deze verslaving veroorzaakt heeft ;-) )