Zo moeilijk heeft hij het al lang niet gehad.
Hij kan niet precies uitleggen wat er aan de hand is, hij weet het niet, het is 'gewoon' een ouderwets bekend gevoel van 'Harrie weet niet meer wat hij hier op de aardbol doet, doet hij er eigenlijk wel iets toe? en als hij nu dood neer zou vallen, zou iemand het eigenlijk wel opmerken?'
Harrie heeft zichzelf hele lange tijd pijn gedaan, maar sinds een paar jaar heeft hij ervoor gekozen dat niet meer te doen en alternatieven ontwikkeld. En tot nu toe gaat hem dat goed af. Maar op dit moment is de drang erg groot om zich niet meer tegen de drang om zichzelf pijn te doen te verzetten. Wat maakt het ook uit? Voor wie of wat zou hij het ook eigenlijk laten?
Van de week liep de wanhoop 's avonds zo hoog op bij Harrie dat hij echt niet meer wist wat hij met zichzelf aan moest en slapen lukte niet. Omdat hij een paar weken eerder al een beetje (te) veel pilletjes op had waardoor de spieren in zijn benen het begaven en hij de rest van de nacht (en een deel van de dag) op de grond door had moeten brengen omdat hij letterlijk geen kant meer op kon en daar best van geschrokken was, wilde hij nu niet meer naar die mogelijkheid grijpen..... (Doseren is nu eenmaal niet zo zijn sterkste kant.)
En dus moest hij iets anders verzinnen. Iemand bellen om half twaalf (maar het tijdstip maakt eigenlijk geen donder uit) dat is voor Harrie tien bruggen te ver. En dus schreef hij een berichtje op een social media platform over hoe hij zich voelde en dat hij best wel wist dat het ook weer over zou gaan, maar dat hij al blij was als hij deze nacht door zou komen. (Harrie wil mensen namelijk ook niet bang maken)
Maar het lukte hem. Hij kwam de nacht door en hij deed waar hij goed in was: zijn afspraken afzeggen en zichzelf daarmee de kans ontnemen om met mensen te praten. :-(
Toen hij op het social media ding keek zag hij dat een paar van zijn social media vrienden gereageerd hadden. En dat is natuurlijk op zich al heel lief, want ze nemen de moeite om Harries (niet al te vrolijke) bericht te lezen en ook nog eens de moeite om er wat op te schrijven.
Eén van hen schreef: "Je hebt in ieder geval veel mensen die om je geven en die in gedachten bij je zijn."
En hoewel Harrie heel goed weet dat het goed bedoeld was, moest hij er toch heel hard om huilen....
Hij had er namelijk een spreekwoordelijke moord voor gedaan als er van die 'vele' mensen ook maar één daadwerkelijk lijfelijk aanwezig zou zijn geweest....
Maar ja.....
Harrie gaat even verder met verzuipen in zijn Chaos....
Ach Harrie toch...je geeft zelf het antwoord al, je weet dat het wel weer over gaat. Alleen heb je daar zo verdomd weinig aan op het moment dat je diep zit. Probeer toch dat vertrouwen te blijven houden! In mijn omgeving is ook iemand die dit regelmatig meemaakt, en ik weet dat woorden meestal niet helpen, alleen het kleine beetje vertrouwen in jezelf sleept je erdoor heen. En probeer nieuwe afspraken te maken met je hulpverleners, ook dat helpt toch iets. Heel veel sterkte.
BeantwoordenVerwijderenWat goed dat je het opgeschreven hebt, Harrie. Als ik in de put zit, komt er juist niet van schrijven. En schrijven is op zulke momenten juist zo belangrijk omdat je dan beter zicht krijgt op jezelf en je situatie. Je brengt het ook goed onder woorden.
BeantwoordenVerwijderenIk begrijp heel goed wat je bedoelt met die lijflijke aanwezigheid, maar een arm om je heen is er niet altijd op die momenten dat je het nodig hebt, helaas.
Ans en Greet schrijven dingen waar ik me alleen maar bij kan aansluiten. Jammer dat je contacten vaak ook uit de weg gaat daar waar je ze toch hard nodig hebt. Je zult daar niets aan kunnen doen. Hopelijk reageren er op de sociale media meer mensen dan ook de blog. Ik hoop dat je snel weer uit de chaos komt. Hoe, weet ik niet precies. Hulpverleners hopelijk wel.
BeantwoordenVerwijderenEn het is beslist niet waar dat jij er net zo goed niet kunt zijn. Iedereen die al lang bij je reageert heeft hoe dan ook een band met je opgebouwd. Denk je nou heus dat we je niet zouden missen. Harry, Harry, denk toch eens na.
Harrie, hoe gaat het? Heb je inmiddels al met iemand kunnen praten?
BeantwoordenVerwijderenHoi Ans,
Verwijderendank je wel voor het vragen. Niet echt, maar dat is dan meer Harrie's keuze. Zijn woonbegeleidster is op vakantie nu, meneer de psychiater is uit de picture en anderen valt Harrie niet lastig met zijn sores. Dus hij doet zijn best om zelf overeind te krabbelen.
Hij komt er weer wel! of wel weer.... ;-) dank je!
Zo ken ik je...je geeft het niet op. Heel veel sterkte, Harrie!
BeantwoordenVerwijderenHa Harrie, hoe gaat het nu met je?
BeantwoordenVerwijderenop en neer ans, op en neer!
BeantwoordenVerwijdereneen kleine groet en houd toch een beetje goede moed.
BeantwoordenVerwijderenHoe gaat het nu Harrie? Ik kom maar weer eens kijken want je lijkt heel veel weg. Hopelijk heb je jezelf uit het moeras kunnen trekken. Laat eens wat horen.
BeantwoordenVerwijderenHoestnou, Har?
BeantwoordenVerwijderenHet gaat goed met Harrie, het was een tijdelijk dipje waar hij zich ook nu weer zelf uit heeft weten te redden.
BeantwoordenVerwijderenHij heeft weinig inspiratie momenteel, en brengt weinig tijd door op z'n computer. Maar geen zorgen, het gaat hem goed.