Integreren zonder grenzen???

Terwijl Harrie in de warme zon op de bus naar huis zit te wachten, hoort hij een enorme herrie. Nu is dat niet zo vreemd: Harrie hoort wel eens vaker wat. Ook op dit moment is 'dingen horen' geen vreemd fenomeen voor Harrie en hij geeft ook toe dat alles momenteel extra luid binnenkomt, maar nu werd zijn aandacht toch wel even extra getrokken.

Het geluid verplaatste zich namelijk continu. Dan kwam het van links, dan van rechts, dan van dichtbij, dan weer van verderaf. En soms leek het zelfs alsof het geluid hem 'passeerde'. Harrie besloot om eens even op te kijken van zijn i-pad en zag dat twee Marokkaanse mannen ruzie met elkaar hadden. Eentje was op de fiets, en de ander was te voet.

Op het moment dat Harrie besloot op te kijken had de 'voetganger' de 'fietser' zojuist vakkundig van zijn fiets getrapt en (letterlijk) bij zijn strot gegrepen.

Nu is Harrie inmiddels een heel volleerd inschatter geworden of je wel of niet de politie moet bellen in dit soort situaties, en het feit dat degene wiens strot werd dichtgeknepen, nog net zo hard terugschreeuwde, deed Harrie realiseren 'dat het wel meeviel'. (als hij echt goed gewurgd werd, had hij zijn lucht immers wel voor andere zaken nodig dan voor schreeuwen).

Na nog wat heen en weer getrap lieten ze elkaar weer los, maar bleven tegen elkaar schreeuwen. Het 'grappige' was, dat ze beiden Marokkaans waren, maar ontzettend goed geïntegreerd blijkbaar want hun scheldpartijen waren toch grotendeels in het Nederlands. Zo maakte de een de ander uit voor dakloze, de ander de een voor junk. Kregen wij (de omstanders) te weten dat de moeder van de ene een Illi was, terwijl de moeder van de ander een Hoer was. Het meest 'hilarische' moment (u weet wel, zo'n moment waarop je om je heen gaat kijken of je de verborgen camera van Frans Bauer kunt vinden) kwam toen ze elkaar voor 'vuile Marrokaan' uit gingen maken. En ga zo nog maar even door.

De man op de fiets bleef maar uitdagen. De voetganger liep steeds weg, of althans probeerde dat, maar dan fietste de fietser er weer achteraan en riep weer wat, waardoor de voetganger weer als een dolle stier op de fietser afging, en die weer een sprintje trok om aan de dolle stier te ontkomen. En zo bleven de mannen nog even bezig.... Harrie vond het bijna jammer toen zijn bus kwam. Hij had best willen zien hoe dit afgelopen was....

Wat hij nog veel jammerder vond????
Het betrof hier geen kinderen, geen pubers, zelfs geen onbezonnen jonge twintigers... maar 'volwassen' mannen van achter in de twintig of misschien zelfs wel in de dertig.
En dat.....dat vindt Harrie diep triest!