Integreren zonder grenzen???

Terwijl Harrie in de warme zon op de bus naar huis zit te wachten, hoort hij een enorme herrie. Nu is dat niet zo vreemd: Harrie hoort wel eens vaker wat. Ook op dit moment is 'dingen horen' geen vreemd fenomeen voor Harrie en hij geeft ook toe dat alles momenteel extra luid binnenkomt, maar nu werd zijn aandacht toch wel even extra getrokken.

Het geluid verplaatste zich namelijk continu. Dan kwam het van links, dan van rechts, dan van dichtbij, dan weer van verderaf. En soms leek het zelfs alsof het geluid hem 'passeerde'. Harrie besloot om eens even op te kijken van zijn i-pad en zag dat twee Marokkaanse mannen ruzie met elkaar hadden. Eentje was op de fiets, en de ander was te voet.

Op het moment dat Harrie besloot op te kijken had de 'voetganger' de 'fietser' zojuist vakkundig van zijn fiets getrapt en (letterlijk) bij zijn strot gegrepen.

Nu is Harrie inmiddels een heel volleerd inschatter geworden of je wel of niet de politie moet bellen in dit soort situaties, en het feit dat degene wiens strot werd dichtgeknepen, nog net zo hard terugschreeuwde, deed Harrie realiseren 'dat het wel meeviel'. (als hij echt goed gewurgd werd, had hij zijn lucht immers wel voor andere zaken nodig dan voor schreeuwen).

Na nog wat heen en weer getrap lieten ze elkaar weer los, maar bleven tegen elkaar schreeuwen. Het 'grappige' was, dat ze beiden Marokkaans waren, maar ontzettend goed geïntegreerd blijkbaar want hun scheldpartijen waren toch grotendeels in het Nederlands. Zo maakte de een de ander uit voor dakloze, de ander de een voor junk. Kregen wij (de omstanders) te weten dat de moeder van de ene een Illi was, terwijl de moeder van de ander een Hoer was. Het meest 'hilarische' moment (u weet wel, zo'n moment waarop je om je heen gaat kijken of je de verborgen camera van Frans Bauer kunt vinden) kwam toen ze elkaar voor 'vuile Marrokaan' uit gingen maken. En ga zo nog maar even door.

De man op de fiets bleef maar uitdagen. De voetganger liep steeds weg, of althans probeerde dat, maar dan fietste de fietser er weer achteraan en riep weer wat, waardoor de voetganger weer als een dolle stier op de fietser afging, en die weer een sprintje trok om aan de dolle stier te ontkomen. En zo bleven de mannen nog even bezig.... Harrie vond het bijna jammer toen zijn bus kwam. Hij had best willen zien hoe dit afgelopen was....

Wat hij nog veel jammerder vond????
Het betrof hier geen kinderen, geen pubers, zelfs geen onbezonnen jonge twintigers... maar 'volwassen' mannen van achter in de twintig of misschien zelfs wel in de dertig.
En dat.....dat vindt Harrie diep triest!

Opruimen geeft rommel......

Harrie heeft een time out. En omdat er in de plaatselijke kliniek voorlopig weer eens geen bed beschikbaar was, besloot Harrie dat hij, (voor het verder uit de hand zou lopen), het zelf thuis maar op moest lossen.

Hoe hij dat dan precies moest gaan doen, dat wist hij ook nog niet, maar hoe langer hij zou 'aanmodderen', hoe erger het zou worden en hoe moeilijker het oplosbaar zou worden.

Een tijdje terug heeft Harrie een cursus gevolgd waarin hij een Wellness Plan heeft gemaakt. Althans dat was de bedoeling. Hij heeft bouwstenen en handvatten voor het Plan, maar het Plan in zijn geheel is nog niet af en zou in de loop van de tijd vorm gaan krijgen.

Een wát hoor ik u denken? Een Wellness (Recovery Action) Plan.
Dat is zo'n beetje het tegenovergestelde van een crisisplan. Dus in plaats van te focussen op wat je allemaal moet doen als het mis met je gaat, stel je een plan op waarin je beschrijft wat je kunt doen om het goed met je te laten gaan.

Een prima strategie! Een prima theorie, maar het weten van al die dingen (bouwstenen) voorkomt dus nog niet dat het af en toe tóch gewoon lekker mis kan gaan en er méér nodig is dan een Wellness Plan.

De bouwstenen die Harrie heeft, gebruikt hij ook naar beste kunnen, maar soms zijn er momenten waarop die bouwstenen niet meer genoeg blijken te zijn, zoals nu.

En dus heeft Harrie zich 'ziek' gemeld en gaat hij niet werken. Dat wil zeggen dat hij niet op zijn werkplek gaat werken, want ondertussen werkt hij keihard aan en met zichzelf.

Soms betekent ziek melden: goed voor jezelf (maar ook zéker voor anderen) zorgen. Want, een puinhoop in Harries hoofd, maakt meer kapot dan hem lief is....

In Harries hoofd is het weer eens een mega puinhoop. Stemmen, beelden, filmpjes, veel tijd kwijt raken, veel vervelende dingen die hij zich achteraf niet kan herinneren. Ruzie maken met mensen die belangrijk voor hem zijn, en nog wat van die indicatoren die aangeven dat het niet zo jofel gaat.

Harrie is nu bezig de puinhoop op te ruimen: in huis, om huis, en in zijn hoofd. Maar opruimen geeft vaak nog meer rommel.

En vandaag, vandaag deed Harrie waar hij heel goed in is...
Hij dompelde zich onder in de weelde van de plaatselijke bioscoop en genoot daar van een paar films achter elkaar.

Want de films op het scherm, zijn stukken leuker dan de films in zijn hoofd!