Harrie werkt ook, naast zijn uitkering om precies te zijn, met goedkeuring en medeweten van de uitkerende instantie.
Harrie doet zoveel hij kan, wanneer hij dat kan en krijgt daar dan ook voor betaald.
Iedere maand laat hij dan braaf aan de uitkerende instantie weten hoeveel hij verdiend heeft en de uitkerende instantie vertelt Harrie dan of hij zijn uitkering mag houden of (in z'n geheel of gedeeltelijk) moet terugbetalen. Eens per jaar stelt Harrie ook braaf de belastingdienst op de hoogte en rekenen die nog even met Harrie af en dat is dan dat. Wellicht een wat omslachtige constructie hoor ik u denken, maar tot nu toe de enige constructie waarin het Harrie lukt om redelijk overeind te blijven.
Zowel Harrie als uitkeringsinstantie hebben hier vrede mee en, afgezien van de nodige (vaak ingewikkelde, nietszeggende en verwarrende) brieven, laten ze elkaar (tot nu toe) met rust.
Nu kreeg Harrie bericht van één van zijn opdrachtgevers over op handen zijnde veranderingen in de uitbetaling en had hij toch wel enige vragen voor de gevolgen van zijn uitkering (Harrie's vangnet en dus veiligheid). En dus mailde hij zijn arbeidsdeskundige en ze maakten een afspraak voor maandagochtend 9u.
Harrie mag zijn arbeidsdeskundige graag! Het is een goede vent, met duidelijke taal! Daar houdt Harrie van, daar kan hij wat mee. Hij draait alweer heel wat jaartjes met Harrie mee en heeft hem zien groeien, onderuit zien gaan en weer zien opkrabbelen.
Arbeidsdeskundige, woonbegeleider (Harrie's tweede paar oren) en Harrie liepen naar het eerste leegstaande hokje in een rij van leegstaande hokjes. Maandagochtend 9u is niet zo'n geliefde tijd bij zowel medewerkers als publiek.
Terwijl Harrie en arbeidsdeskundige in een serieus gesprek zaten werd er op de glazen deur geklopt en ging de deur open, gevolgd door een "dag collega, ik heb deze ruimte gereserveerd." Arbeidsdeskundige keek zijn collega schaapachtig aan en antwoordde: "ok, collega, dan zullen wij in een van de andere lege hokjes gaan zitten."
En terwijl wij onze spullen bij elkaar grepen en verkasten naar twee hokjes verderop (vanaf daar waren álle hokjes leeg!), riep de collega nog "dank je wel." Harrie antwoordde heel cynisch: "graag gedaan joh!" En in het volgende lege hokje maakten zij hun gesprek af.
Harrie ging wijsgepraat weer naar huis, nog enigszins verbaasd over wat er zojuist toch echt gebeurd was en het nut ervan.... Hij zal het wel nooit achterhalen.
Je hebt bureaucratie en je hebt bureau-gratie.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten