Een nachtelijk gesprekje met Kleine Harrie......

Als Harrie in het buitenland moet gaan werken, dan is dat altijd best spannend voor alle Harries, maar vooral Kleine Harrie vindt dat héél erg spannend en zit steeds opnieuw vol met (dezelfde) vragen.
Zo ook nu.

 Harrie ging gisteren vroeg naar bed, hij was moe, het was een lange, frustrerende dag geweest en hij wist dat hij, voor zijn vertrek de volgende ochtend, nog best het een en ander zou moeten doen.

Maar als je dacht dat Harrie zomaar kon gaan slapen, dan heb je het mis.....

Kleine Harrie (KH): "mag Nellie het Nelpaard mee?"
H: "nee, dat kan niet, Nellie is te groot"
 KH: "waarom niet?"
H: Dan hebben we een extra koffer nodig, dus Nellie kan niet mee."
KH: "Maar dan laten we de kleren toch thuis?"
H: "Die kleren hebben we nodig anders gaan we stinken, dus die gaan mee en Nellie niet."

KH: "Mag Pummel dan mee?"
H: "Kijk eens goed naar Nellie, en kijk dan eens naar Pummel, wat zie je dan?"
KH: "Nellie is grijs en Pummel zwart met wit."
H: "Klopt, en ze zijn even groot, dus Pummel kan ook niet mee, want dan hebben we een extra koffer nodig."
KH: "Niet waar, Pummel is een beetje kleinerder."
H: "Maar niet klein genoeg. Je moet een klein beest kiezen. Baby Nijlpaard of Puppy, kies maar."

KH: "niet Grote Nijlpaard?"
H: "nee, en nu kiezen: Baby Nijlpaard of Puppy en anders kies ik."
KH: "maar we kunnen de kleren toch thuis laten, ik zal niet stinken, dat bloof ik."
H: "Baby Nijlpaard of Puppy, wie wordt het?"
KH: "dus Jackie (grote hond) mag ook niet? (Met zeurstemmetje)"
 H: "kans voorbij" en ik pak Baby Nijlpaard om in de tas te stoppen...
KH: "Nee! Stommerd! Puppy!"

 Goed, probleem getackeld, dacht Harrie, terwijl hij Puppy zo zachthandig als mogelijk is in zijn koffer stopte.....

niet dus......

 KH: (lichtelijk in paniek) "Maar dan kan Puppy niet ademen onder in het vliegtuig."
H: "jawel, ik laat de rits een beetje open, kijk maar."
 KH: "Maar dan krijgt hij dorst!"
H: "Nee hoor, kijk maar, ik heb een flesje drinken en ook een koekje bij hem gestopt. En nu gaan we slapen... Klaar!"

 Harrie viel in slaap, maar even later hoort hij het stemmetje van Kleine Harrie weer.... 

"Harrie......Harrie.....Harrie...."

 En Harrie weet heel goed dat negeren geen zin heeft, want het is allemaal té spannend dus dat houdt niet op. Dus Harrie zegt: "je kunt maar beter iets belangrijks te zeggen hebben, want we moeten slapen!"

KH: "héél belangrijk, écht waar! Op het vliegveld mag je niet de hondjes aaien he?"

 *zucht*....
 H: "dat klopt, dat weet je heel goed."
KH: "waarom niet?"
H: "omdat ze aan het werk zijn en dan zijn ze niet lief, dan bijten ze. En nu slapen, ik wil niks meer horen...."
KH: "ja maar...."
H: "slapen!"

 En een paar uur later begon voor een vermoeide Harrie een race tegen de klok....

 Ps: en mocht u nu denken dat het alléén Kleine Harrie is met dit soort conversaties en vragen, dan moet ik u teleurstellen ook jongste puber Harrie had er een van soortgelijk formaat :(

Bureau-gratie

Harrie heeft een uitkering. Dat is geen nieuws, die heeft hij al heel lang. 

Harrie werkt ook, naast zijn uitkering om precies te zijn, met goedkeuring en medeweten van de uitkerende instantie.

Harrie doet zoveel hij kan, wanneer hij dat kan en krijgt daar dan ook voor betaald. 

Iedere maand laat hij dan braaf aan de uitkerende instantie weten hoeveel hij verdiend heeft en de uitkerende instantie vertelt Harrie dan of hij zijn uitkering mag houden of (in z'n geheel of gedeeltelijk) moet terugbetalen. Eens per jaar stelt Harrie ook braaf de belastingdienst op de hoogte en rekenen die nog even met Harrie af en dat is dan dat. Wellicht een wat omslachtige constructie hoor ik u denken, maar tot nu toe de enige constructie waarin het Harrie lukt om redelijk overeind te blijven. 

Zowel Harrie als uitkeringsinstantie hebben hier vrede mee en, afgezien van de nodige (vaak ingewikkelde, nietszeggende en verwarrende) brieven, laten ze elkaar (tot nu toe) met rust.

Nu kreeg Harrie bericht van één van zijn opdrachtgevers over op handen zijnde veranderingen in de uitbetaling en had hij toch wel enige vragen voor de gevolgen van zijn uitkering (Harrie's vangnet en dus veiligheid). En dus mailde hij zijn arbeidsdeskundige en ze maakten een afspraak voor maandagochtend 9u.

Harrie mag zijn arbeidsdeskundige graag! Het is een goede vent, met duidelijke taal! Daar houdt Harrie van, daar kan hij wat mee. Hij draait alweer heel wat jaartjes met Harrie mee en heeft hem zien groeien, onderuit zien gaan en weer zien opkrabbelen. 

Arbeidsdeskundige, woonbegeleider (Harrie's tweede paar oren) en Harrie liepen naar het eerste leegstaande hokje in een rij van leegstaande hokjes. Maandagochtend 9u is niet zo'n geliefde tijd bij zowel medewerkers als publiek. 

Terwijl Harrie en arbeidsdeskundige in een serieus gesprek zaten werd er op de glazen deur geklopt en ging de deur open, gevolgd door een "dag collega, ik heb deze ruimte gereserveerd." Arbeidsdeskundige keek zijn collega schaapachtig aan en antwoordde: "ok, collega, dan zullen wij in een van de andere lege hokjes gaan zitten."

En terwijl wij onze spullen bij elkaar grepen en verkasten naar twee hokjes verderop (vanaf daar waren álle hokjes leeg!), riep de collega nog "dank je wel." Harrie antwoordde heel cynisch: "graag gedaan joh!" En in het volgende lege hokje maakten zij hun gesprek af.

Harrie ging wijsgepraat weer naar huis, nog enigszins verbaasd over wat er zojuist toch echt gebeurd was en het nut ervan.... Hij zal het wel nooit achterhalen.

Je hebt bureaucratie en je hebt bureau-gratie.....

Harrie heeft medelijden.....

Harrie heeft zichzelf getrakteerd op een midweekje bungalowpark.

Het enige wat hij in zo'n weekje doet is op de bank liggen, naar de open haard staren en genieten van de vogeltjes en eekhoorntjes die achter zijn bungalow, in "zijn" tuin spelen.

Harrie is een prima vogellokker, dat is tenslotte sociaal acceptabeler dan een prima kinderlokker, dus die keuze was voor Harrie niet zo'n ingewikkeld. Bovendien zijn vogels een stuk makkelijker: als je ze beu bent, klap je in je handen en ze gaan er als een haa.... Uhm, vogel vandoor. 

Maar goed, Harrie dwaalt af. Hij had dus een aantal vetbollen opgehangen, zodat hij nog meer vogeltjes aan zou trekken. En zo geschiedde. 

Koolmeesjes, pimpelmeesjes, kuifmeesjes, roodborstjes, vinkjes. Ze kwamen naarstig aangevlogen. 

Een bonte specht, een Vlaamse Gaai, eksters, merels, mussen..... Ze kwamen allemaal mee smullen!

Zelfs een enkele eekhoorn bedacht dat hij een vogel wilde zijn en deed zich te goed aan de vetbolletjes....

Maar toen..... Tja, toen kwam er dus een hele dikke houtduif aangevlogen....

En Harrie (en alle Harries met hem) kregen medelijden met het arme beest....

Want hoe zeer hij ook zijn best deed: houtduiven (en zeker dikke houtduiven) zijn niet gemaakt om aan een vetbolletje te hangen....

En dus zag je hem onder de bomen en struiken heen en weer stappen en zenuwachtig omhoog kijken, zoals alleen duiven dat kunnen doen....

Uiteindelijk had Harrie zoveel medelijden met deze dikzak, dat hij een paar vetbol kruimels onder de boom heeft gestrooid......

Harrie discrimineert niet! Dikke houtduiven hebben ook recht op een stukje vetbol!

Foto: www.natuurfragmenten.nl