Zo moeilijk heeft hij het al lang niet gehad.
Hij kan niet precies uitleggen wat er aan de hand is, hij weet het niet, het is 'gewoon' een ouderwets bekend gevoel van 'Harrie weet niet meer wat hij hier op de aardbol doet, doet hij er eigenlijk wel iets toe? en als hij nu dood neer zou vallen, zou iemand het eigenlijk wel opmerken?'
Harrie heeft zichzelf hele lange tijd pijn gedaan, maar sinds een paar jaar heeft hij ervoor gekozen dat niet meer te doen en alternatieven ontwikkeld. En tot nu toe gaat hem dat goed af. Maar op dit moment is de drang erg groot om zich niet meer tegen de drang om zichzelf pijn te doen te verzetten. Wat maakt het ook uit? Voor wie of wat zou hij het ook eigenlijk laten?
Van de week liep de wanhoop 's avonds zo hoog op bij Harrie dat hij echt niet meer wist wat hij met zichzelf aan moest en slapen lukte niet. Omdat hij een paar weken eerder al een beetje (te) veel pilletjes op had waardoor de spieren in zijn benen het begaven en hij de rest van de nacht (en een deel van de dag) op de grond door had moeten brengen omdat hij letterlijk geen kant meer op kon en daar best van geschrokken was, wilde hij nu niet meer naar die mogelijkheid grijpen..... (Doseren is nu eenmaal niet zo zijn sterkste kant.)
En dus moest hij iets anders verzinnen. Iemand bellen om half twaalf (maar het tijdstip maakt eigenlijk geen donder uit) dat is voor Harrie tien bruggen te ver. En dus schreef hij een berichtje op een social media platform over hoe hij zich voelde en dat hij best wel wist dat het ook weer over zou gaan, maar dat hij al blij was als hij deze nacht door zou komen. (Harrie wil mensen namelijk ook niet bang maken)
Maar het lukte hem. Hij kwam de nacht door en hij deed waar hij goed in was: zijn afspraken afzeggen en zichzelf daarmee de kans ontnemen om met mensen te praten. :-(
Toen hij op het social media ding keek zag hij dat een paar van zijn social media vrienden gereageerd hadden. En dat is natuurlijk op zich al heel lief, want ze nemen de moeite om Harries (niet al te vrolijke) bericht te lezen en ook nog eens de moeite om er wat op te schrijven.
Eén van hen schreef: "Je hebt in ieder geval veel mensen die om je geven en die in gedachten bij je zijn."
En hoewel Harrie heel goed weet dat het goed bedoeld was, moest hij er toch heel hard om huilen....
Hij had er namelijk een spreekwoordelijke moord voor gedaan als er van die 'vele' mensen ook maar één daadwerkelijk lijfelijk aanwezig zou zijn geweest....
Maar ja.....
Harrie gaat even verder met verzuipen in zijn Chaos....
